Alfa zlecił częstsze patrole. Jako zwiadowca czuła się odpowiedzialna za pilnowanie okolicy, także zgłosiła się do kilku. Musiała się angażować w sprawy watahy, chciała również poznać bliżej jej członków, z którymi jak do tej pory nie miała specjalnie okazji zbytnio się zbliżyć. Jedną z takich osób był Dante, niewiele o nim wiedziała, poza tym, że zajmował się kempingami. Patrol był idealnym czasem, aby zobaczyć kim właściwie jest.
Spotkali się przed wejściem do lasu już w wilczej postaci. Przed czarnym wilkiem pojawił się nieco mniejszy, biały. Postawiła uszy, zamerdała ogonem i się do niego zbliżyła. Okrążyła go i zapoznała się z jego zapachem, był dla niej bowiem obcy. Mogli zaczynać spacer.
Pomknęła przed siebie szybkim biegiem. Rozglądała się uważnie, szukała czegoś, co mogło ją zainteresować. Wąchała szyszki i inne ciekawe rzeczy, które nawinęły się po drodze. Uważała, że to całkiem dobry pomysł, aby zwiększyć ilość patroli. Szczególnie, kiedy druidzi zostali wpuszczeni do miasta. Musieli być czujni, pilnować swojego domu.
Odwróciła się za siebie, żeby zobaczyć, gdzie znajduje się jej towarzysz. Nie wyglądał na specjalnie przyjaznego osobnika, pewnie gdyby go spotkała w lesie to wolałaby mu nie wchodzić w drogę.
Coś poruszyło się w wąwozie, który znajdował się tuż przed nimi. Nora postanowiła sprawdzić, co to było. Zbiegła z górki szybkim tempem, aby dogonić zwierzynę, tuż przed nią pojawił się spory jeleń, obserwowała go uważnie. Postawiła łapy twardo na ziemi i czekała na to, co zrobi stworzenie.

@Dante Walker

  Jeszcze nie tak dawno określił ją ważną szychą, a teraz, kiedy w końcu miał okazję zapoznać się z nią osobiście, im dłużej patrzył na to kłębowisko białej sierści, miał wrażenie, że widzi psa. Mimo, że to na jego karku spoczywała wściekle pomarańczowa obroża. Nie wiedział jak w takim małym ciałku mogło zmieścić się tyle ważności, by została betą.
  Zdołał wyłapać na niej nikły zapach pizzy, próbując zakodować sobie w głowie, by zapytać ją później czy naprawdę jest białym wilkiem czy to tylko mąka. Machnął niepewnie ogonem na przywitanie, powstrzymując się, by nie ugryźć żadnego z jej uszu, które irytująco nisko pojawiały się w polu jego widzenia.
  Ruszył za nią truchtem, pozwalając jej prowadzić. W końcu nie bez powodu przydzielono do pary z katem kogoś, kto miał więcej niż trzy szare komórki. Zwolnił i zatrzymał się jedynie na moment, gdy chciał podnieść wyjątkowo dorodny patyk. Ten na nieszczęście okazał się wystającym z ziemi korzeniem, więc czarnemu wilkowi trochę zajęło wyszarpanie i nadłamanie go, zamiast użycie mózgu i wzięcie innego kijka.
  Rozejrzał się dookoła, tracąc białego duszka z oczu i na moment podkulając ogon pod siebie. Już się zgubił. Zostawili go, porzucili. Zaraz przyjdą druidzi i zabiorą mu obróżkę. Położył uszy po sobie.
  Na szczęście za sekundę poczuł zapach wilczycy i już całkiem pewny siebie ruszył biegiem do wąwozu. Tam całą jego uwagę pochłonął jeleń. Złotawe ślepia wilka rozszerzyły się na widok pokaźnego poroża. Był koniec sierpnia, do rykowiska został miesiąc, a to bydle nosiło na łbie najładniejszy wieniec jaki Dante w życiu widział. Patyk wypadł z pyska kata, uderzając głucho o ziemię.
  Wahał się tylko sekundę, zupełnie jakby zapomniał o Norze. Podreptał ze zniecierpliwieniem łapkami w miejscu. Do czasu, gdy jeleniowi przyjdzie zgubić to poroże naturalnie, minie za dużo, by Dante mógł pozwolić, by taki skarb znalazł ktoś inny.
  Szczeknął ostrzegawczo i ruszył gwałtownie w stronę zwierzęcia, by je przepłoszyć i rzucić się w pogoń. Poroże samo nie odpadnie, ale jeżeli jeleń odpowiednio mocno przywali nim w drzewo to kto wie...

Nora zapewne oburzyłaby się ogromnie, gdyby usłyszała, co myśli na temat jej wilczej postaci. W tym małym ciele, był ukryty naprawdę wielki, nieustraszony duch. Jeszcze będzie mu dane to dostrzec, wtedy się zdziwi, zresztą jak niemal każdy, który ją oceniał. Przywykła do tego, że musiała udowadniać swoją wartość. Nie był pierwszą osobą, która nieco ją lekceważyła.
Zauważyła obrożę na szyi wilka. Zastanawiała się, o co właściwie z nią chodzi? Nie widziała jeszcze basiora, kata, który pozwoliłby sobie założyć coś takiego. Zapewne zapyta go o to, kiedy spotkają się w ludzkiej wersji. Nie odpuściłaby tego tematu, za bardzo ją to zaintrygowało.
Nora biegła przed siebie. Uwielbiała tę wolność, jaką dawała jej wilcza natura. Szczególnie w momencie, w którym nie do końca radziła sobie ze swoim ludzkim życiem, które okazywało się być dość skomplikowane. Dobrze robiła taka ucieczka od rzeczywistości, odetchnięcie od tego wszystkiego.
Jako, że wysunęła się na prowadzenie mknęła jeszcze szybciej przed siebie, jakby była tutaj zupełnie sama. Może nie powinna, jednak dzisiaj tego potrzebowała. Przystanęła w wąwozie, gdy zobaczyła tego nieszczęsnego jelenia i przypomniała sobie o tym, że gdzieś w lesie był jeszcze jej towarzysz. Na całe szczęście ją znalazł. Nawet nie musiała na niego zbyt długo czekać.
Usiadła sobie na ziemi i spoglądała na wilka, który powoli schodził na dół. Zdecydowanie był dużo większy od niej, wyglądał groźnie, no gdyby nie ta obróżka... Chyba mocno zainteresował się jeleniem. Nie zamierzała wchodzić mu w drogę, podniosła jedynie uszy i powoli ruszyła za stworzeniami, żeby nie odpuścić sobie tego przedstawienia. Była ciekawa, jak kat poradzi sobie z jeleniem.
Trzymała dystans, żeby nie przeszkadzać. Obserwowała uważnie Dante, ciekawa była w jaki sposób to ugryzie i co właściwie chciał zrobić? Zabić zwierzę, to było chyba zbyt oczywiste.

  Nie liczyła się trasa patrolu, nie liczył się fakt, że nie był tu sam. Ślepia nawet na moment nie spełzły z przyszłej ofiary. Gdzieś tam jeszcze rozsądek podpowiadał mu, że zabicie jelenia, zwłaszcza przy świadkach nie było zbyt dobrym pomysłem, ale wtórujące mu burczenie w brzuchu chciało chyba za wszelką cenę zagłuszyć ostatnie przebłyski rozwagi.
  W miarę szaleńczego biegu i zbliżania się do dwóch, rosnących blisko siebie drzew, między które Dante chciał zagonić zwierzaka, rosło jego zniecierpliwienie. Pokusił się nawet na, poza warkotem, kłapnięcie kłami. Na szczęście w powietrzu, nie zawadzając ani na milimetr skóry zwierzaka. Musiał być zdolny do biegu. Gdyby przez ranną nogę nie był w stanie dalej biec, już nic nie powstrzymałoby wilka przed oderwania mu poroża razem z całym łbem.
  Ostatnie ostrzegawcze szczeknięcie, wzrok utkwiony w ciemny, przerażonym oku jelenia i wstrzymanie oddechu, co przy ziajaniu podczas biegu mogło okazać się katastrofalne w skutkach.
  Sekundę później nastąpiło uderzenie, zgodnie z planem. Poroże zderzyło się z pniem drzewa, ryjąc korę na kilkanaście odpadających kawałków. Zwierzę przez chwilę wydawało się oszołomione, ale później uskoczyło w bok i pognało w gęstwinę, nie gonione dalej przez kata.
  Dante obiegł wzrokiem najbliższy teren drzewa. Nic. Ani kawałka złamanego poroża. Nawet najmniejszego. Choć chciwie liczył na to, że odpadnie całe. Na to było jednak zdecydowanie za wcześnie.
  Pożałował, że go nie zabił.
  Odwrócił się w kierunku, z którego przyszedł, chcąc wrócić do Nory, ale z zaskoczeniem zauważył, że podążała za nim. Przynajmniej odpadły ewentualne poszukiwania. Zwiesił łeb, niepocieszony, nadal dysząc, by się ochłodzić po tym wyskoku i podreptał w kierunku białego duszka. Zwalniając dopiero, gdy zbliżył się do niej na odległość jednego skoku.

Morris umiała się powstrzymać. Nie atakowała zwierząt podczas biegania po lesie. Potrafiła wstrzymać instynkt, jak widać, nie wszystkim przychodziło to tak łatwo. Nie każdy potrafił zapanować nad wilkiem. Nie sądziła, że to dobrze, powinni się kontrolować, w końcu byli czymś więcej niż zwierzętami.
Nora obserwowała uważnie poczynania ciemnego basiora. Sama nie zamierzała dołączyć do wyścigu, chociaż może jedynie po to by uratować zwierzę. Coś ją tknęło, ruszyła przed siebie szybkim krokiem, chciała ich dogonić. Wiedziała jednak, że nie ma specjalnie szans, została za bardzo w tyle.
Dostrzegła, że Dante próbuje zagonić jelenia między drzewa, jeszcze chwila i będzie po nim. Oparła się na przednich łapach i głośno zawyła. Miała nadzieję, że do niego dotrze, że zostawi to stworzenie w spokoju.
Widziała, że jeleń uderzył w drzewo, obserwowała uważnie całą sytuację, na szczęście udało mu się uciec, a jej towarzysz nie wyrwał za nim w pościg. Jeleń miał dziś nieco szczęścia. Morris podbiegła do Dante, nie zamierzała udawać, że to się nie wydarzyło. Basior również ruszył w jej kierunku. Kiedy zbliżył się do niej, warknęła na niego, jakby chciała powiedzieć Co to właściwie miało być. Odwróciła się w drugą stronę i zaczęła biec przed siebie. Mieli zajmować się patrolowaniem okolicy, a nie ganianiem za zwierzętami.

@Dante Walker

  Pełne niezrozumienie przesłoniło jego złote ślepia, gdy wilczyca warknęła na niego. Nie zdążył nawet odwarknąć niczego w odpowiedzi, kładąc po sobie wyłącznie uszy i przestępując z łapy na łapę. Spojrzał gdzieś w bok, zmieszany.
  Nawet mu nie przeszło przez myśl, że beta może być zła o sam fakt podjęcia przez niego pościgu. Przecież dla wilków czymś naturalnym było polowanie. Dante zdawał się nie rozgraniczać tego, że od innych wilków dzieliło go to, że był zmiennym, więc powinien wykazywać chociaż część ludzkiego ucywilizowania.
  Całą złość białego duszka przypisał więc temu, że nie udało mu się pozbawić jelenia poroża. Zwiesił łeb w nagłym poczuci winy. Widocznie ją rozczarował. Pewnie już nastawiła się na to, że czarny wilk zdobędzie wieniec i da jej połowę.
  Westchnął ciężko i podniósł w końcu na nią spojrzenie, jednak zamiast jej pyska ujrzał tylko umykający w oddali biały ogon. Z pewnym wahaniem, ale ruszył za nią, zanim wilczyca oddali się na tyle, że ten jej biały ogonek będzie do pomylenia z królikiem. Jeszcze znowu nie zapanowałby nad swoimi pomysłami i ją ugryzł.
  Nie zrównał się z nią, trzymając nieco z tyłu i dając jej prowadzić. Odnosił zresztą wrażenie, że jako beta nie pozwoliłaby mu się wysunąć na prowadzenie. Wolał trzymać się swojej roli w całym tym przedsięwzięciu - bycia jedynie cieniem podążającym za przywódcami do momentu, w którym pojawi się jakiekolwiek zagrożenie, by móc je wyeliminować.

Może zbyt emocjonalnie zareagowała? Powinna dać mu pobiec za jeleniem, pozwolić pozbawić go poroża. Była jednak ostatnio mocno rozdrażniona, reagowała silnie na wszystko, co się wokół niej działo. Zauważyła zmieszanie towarzysza i jego położone uszy. Grunt, że jej posłuchał. Nie mogła narzekać na jego reakcję.
Może i polowanie było czymś normalnym dla wilków. Siedziało w ich wnętrzu, w końcu był to instynkt. Nie dlatego się jednak tutaj pojawili. Mieli patrolować okolicę. Powinni to traktować poważnie. W końcu zawarli sojusz z druidami, musieli być czujni. Sama podchodziła do tematu rozważnie, z racji na to, że praktycznie wcale nie ufała tym ludziom z lasu. Powinni pilnować okolicy, mieć pewność, że nic złego się nie dzieje. W końcu zagrożeniem były również inne watahy, co jeśli się dowiedzą o tym pakcie i będą chcieli wykorzystać te chwilowe zamieszanie? Patrole powinny odbywać się w silnym skupieniu, tak, żeby nic nie przeoczyli.
Udało jej się wyrwać do przodu. Dobrze jej robiły przebieżki po lesie. Miała czas, żeby odsapnąć od tego wszystkiego, co działo się wokół niej ostatnio. Naprawdę ceniła to, że zmienni posiadali dwie natury. Każdą ze swoich form cielesnych doceniała na równi, każda czasem pozwalała uciec od tego, co działo się wokół.
Zwolniła nieco tempa, aby móc skorzystać z wilczego węchu. Jej nos badał trawę, drzewa, całą okolicę, próbowała znaleźć jakieś obce zapachy. Nic jednak nie zwróciło jej uwagi, najwyraźniej w okolicy nie znaleźli się żadni, nieproszeni goście. Słyszała, że Dante zmierza za nią, miała nadzieję, że równie uważnie co ona ogląda okolicę. Przystanęła nawet na chwilę i odwróciła się w jego kierunku, aby zobaczyć, jak daleko za nią się znajduje.

@Dante Walker

  Czarny wilk wcale nie wyglądał na zwierzę, które byłoby zaangażowane w patrolowanie. Cud, że w ogóle wiedział, którą trasą powinni iść. Chociaż aktualnie i tak korzystał z białego koloru sierści Nory, by traktować ją po prostu jako punkt, za którym powinien podążać. Pewnie gdyby ona sama się zgubiła to błądziliby tak dobre kilka kilometrów, zanim Dante zorientowałby się, że coś jest nie tak.
  Może gdyby nie znajdowali się w samym sercu lasu, a gdzieś bliżej zurbanizowanych terenów, to przyłożyłby się bardziej. Tam byłby większy gwar, więcej obcych ludzi, znacznie większy hałas. Tu byli przecież sami. Tylko on, Nora i biedna zielona gąsienica, którą Dante przed chwilą porwał z kory jednego z drzew i żuł jak jakiegoś żelka.
  Przez chwilę bił się z myślami czy nie zaproponować Norze zejścia z ustalonej ścieżki żeby zawitać w altance, przy której często parkowali swoje samochody turyści. Mogliby oznaczyć ich opony, pozwolić by turyści wrócili do domów i tym samym powiększyć terytorium całej watahy o spore ilości kilometrów kwadratowych. Byliby najpotężniejsi.
  Gdy biały duszek zatrzymał się, by spojrzeć czy nie zgubił nigdzie tej pierdoły, Dante zajęty był wciąganiem do pyska kolejnej gąsienicy z drzewa, niczym makaronu. Zamiast się jednak zreflektować, to podążając za spojrzeniem bety, obrócił łeb za siebie, by zobaczyć w co się tak wpatruje. Może wrócił jeleń i ich śledził?
  Ślepia obiegły najbliższy teren, ale nie zauważył niczego niepokojącego, a co gorsza - rogatego. Zabrał z drzewa jeszcze jednego robaka na zapas i ruszył do czekającej na niego wilczycy. Sam praktycznie nie węszył po trawie czy drzewach, bo ze swoim upośledzonym węchem mógłby co najwyżej wytropić porzucone śmieci czy jakieś gnijące truchło, a nie potencjalnie obcą osobę.