Trzasnął drzwiami starej Dakoty ze złością, kiedy po przeszukaniu zacinającego się schowka zlokalizowanego po stronie pasażera okazało się, że ostatnia, tłukąca się irytująco na każdym wyboju butelka whisky jest w rzeczywistości pusta. Zawsze woził ze sobą odpowiedni zapas na wszelki wypadek, wychodził więc z założenia, że i tym razem natknie się na jakiś alkohol — właściwie jakikolwiek, byle powyżej czterdziestu procent — ale najwyraźniej zapomniał uzupełnić go po ostatniej pilnej potrzebie. Warknął pod nosem paskudne przekleństwo i zamknąwszy zamek centralny, z pustymi rękami przeciął ulicę pomiędzy samochodami, a następnie parking kościoła. Kroki skierował w stronę tyłu budynku, dobrze sobie znaną drogą.

O tej porze zwykle nie kręciło się tu zbyt wiele gapiów, ale Samuel rozglądnął się dookoła ze zwykłej przezorności zanim zdecydowanie nacisnął klamkę tylnych drzwi, za którymi znajdowały się kręte, strome schody prowadzące na chór. Msza zaczynała się dopiero za dwie godziny, a z doświadczenia wiedział, że nie zamykano zamka aż do jej zakończenia. Miał więc przynajmniej trzy godziny na wyłączność tylko dla siebie; lubił przesiadywać na dachu budynku i sączyć whisky po gorszym dniu. Pond wszystkimi, patrząc z góry na toczące się swoim rytmem życie w mieście; nie dało się już dosłowniej potraktować jego chorobliwego poczucia własnej wyższości.

Aktualny gorszy dzień wynikał z kilku rzeczy. Z wiszącej nad nim sprawy włamania do sklepu, w której wciąż nie posunął się ani o krok do przodu. Ze zbliżającej się wielkimi krokami konieczności porozmawiania z Samirem w sprawie Seattle, co na tym etapie zdawało się być już nieodzowne. Z powodu wyjątkowo tępych klientów. Aż wreszcie z przenikającego aż do kości, tępego bólu promieniującego z siniaków i stłuczeń, a także śladów kłów rysujących się na skórze po ostatniej bójce z Freyą, która mogła — ale tylko mogła — zajść odrobinę za daleko. Rany zawsze goiły się u niego słabo jak na wilka, ale miał wrażenie, że pod tym ich ścięciem i pod jej agresją, której nie było mu nigdy wcześniej dane zobaczyć kryło się coś więcej; i tylko Samuel nie był pewien, czy chce wiedzieć co konkretnie. W końcu cholerna Freya Sullivan to nie jego sprawa.

Choć zaskakująco dużo czasu poświęcał rozmyślaniu o tej nieswojej sprawie.

Wszedłszy na chór, wyminął milczące złowrogo organy o pokaźnych rozmiarach, a następnie wdrapał się drabiną na poddasze i podważył jak zwykle przycinające się okno prowadzące wprost na dach. Podciągnął się na rękach i usiadł na dachówkach, a ciepło popołudnia znów uderzyło go w twarz, kontrastując z chłodem panującym w zaciemnionym kościele. Wyskoczył na górę i przeciągnął się leniwie, tocząc obojętnym spojrzeniem po okolicy. Zobaczył ją zanim był zdolny poczuć; smukłą sylwetkę częściowo skrytą za starą dzwonnicą.

Zesztywniał, poczuł jak w natyuralnym odruchu napinają się mięśnie barków i ramion. Zatrzymał się w miejscu, ze spojrzeniem wyrażającym niedowierzanie wbitym w postać kobiety zajmującej jego prywatne miejsce.

Co tu robisz do cholery; akurat ty ze wszystkich ludzi?

— Wyjaśnij mi coś zanim przejdziemy do czułych powitań — wycedził zamiast słów jakie nieproszone wcisnęły mu się do świadomości, pilnując się przy tym, żeby w głosie nie dało się wyczuć niczego poza oczywistym zaskoczeniem spowodowanym spotkaniem w swojej bezpiecznej samotni kogokolwiek. — Czy ty mnie śledzisz?

Tak.

No jasne, jeszcze czego.

Zacisnął szczęki tak mocno, aż widocznie mocniej zarysowała się linia jego żuchwy. Oczywiście podświadomie zdawał sobie sprawę, że kobieta robi to właśnie po to, żeby wyprowadzić go z równowagi, nie starał się jednak zrozumieć jej motywacji — może lubiła jak traktował ją w ten sposób co na polanie w górze rzeki? Zmełł tą myśl między zębami, nie pozwalając często zbyt szybkiemu językowi przekształcić jej w słowa. Zrobił jeszcze kilka kroków w jej stronę, choć właściwie nie wiedział po co, i zatrzymał się niebezpiecznie blisko niej, choć poza zasięgiem ręki.

— Własna tęsknota? Na dach kościoła? — powtórzył po niej z ironią, unosząc przy tym na moment brwi w bardzo wymownym wyrazie. — Widzę tu pewną drobną sprzeczność w założeniach.

W końcu przychodził tutaj właśnie po to, żeby nie musieć przebywać z ludźmi. Żeby w samotności odciąć się od problemów oraz od świata, no i oczywiście napić czegoś dobrego, choć dzisiaj został tej przyjemności pozbawiony w brutalny sposób przez własną opieszałość. A teraz? Skupił się na chwilę na własnym tętnie i zdał sobie sprawę, że jest nieco przyspieszone. Mimo że jeszcze trzy minuty temu nie mógł się doczekać tej wytęsknionej samotności, to kiedy przyglądał się czujnie wilczycy rozłożonej na dachówkach, nie potrafił pozbyć się swędzącego pod skórą wrażenia satysfakcji. Choć bardzo starał się ją od siebie odepchnąć i to nie tylko dlatego, że nie zamierzał przyznawać się do niej przed Freyą.

Jeszcze bardziej nie chciał się do niej przyznawać przed samym sobą.

— Z własnej łaskawości pominę tą przykrą część, która zakłada, że śledzisz posunięcia małych dzieci i chomików żeby mnie wytropić, dobrze? — zapytał, choć właściwie retorycznie. Część dotyczącą Woodhama całkowicie zignorował.

Chorą przyjemność sprawiało mu to odwracanie kota ogonem i czasem wręcz dziecinne przytyki, które stawały się codziennością jeśli chodziło o jego spotkania z Sullivan. Działała na niego w ten sposób, że po prostu nie potrafił się powstrzymać, nigdy z resztą nie był zbyt dobry w hamowaniu się przed tym, co sprawiało mu satysfakcję; tak samo jak na polanie nie umiał opanować konieczności dotkliwego zranienia jej.

Powoli sunął spojrzeniem po jej ciele, cal po calu, całkiem otwarcie i bezczelnie, mając nadzieję że odczuje je na sobie niemal fizycznie w lepkim, gorącym powietrzu; choć wątpił, żeby udało mu się wprawić ją w uczucie nawet minimalnej niewygody. Przyglądając się jej, doszukiwał się każdej pamiątki, jaką mógł po sobie pozostawić na jej skórze. Skupił się na tym tak bardzo, że jej następne słowa wprawiły go w konsternację.

— Nie, nie mam — potwierdził beznamiętnie, choć przecież Freya wcale nie pytała.

Właściwie nie do końca rozumiał po wtrąciła to niewinne stwierdzenie o alkoholu; chciała mu dać znać, że widziała go już na dole, przeszukującego schowek, kiedy siedziała sobie tutaj wygodnie na jego miejscu czy raczej że obserwowała go już od jakiegoś czasu i to na tyle długiego, że poznała drobne zwyczaje? Ta druga myśl była wyjątkowo nieprzyjemna i powodowała jeżenie się włosów na karku mężczyzny — ponieważ zakładała, że jego czujność bywała zerowa i ktoś taki jak ona mógł go podejść — dlatego założył, że pierwsza opcja jest bardziej prawdopodobna. Zawsze lubił przyjmować te założenia, które akurat bardziej mu odpowiadały.

— Za to ty masz bardzo ładny naszyjnik — rzucił nagle, krótkim skinieniem głowy wskazując w stronę obojczyka, na którym finalnie zatrzymał się jego wzrok. Przyglądał się niewielkiej ranie otwarcie i długo, z wyraźną dumą oraz satysfakcją malującą się w oczach i w wymownym uśmiechu.

— Wątpię. Spowiadanie się nie leży w mojej naturze, a ty — z całym szacunkiem — nie wyglądasz na dobrego kapłana. Oni noszą trochę dłuższe sukienki — odparł swobodnie i celowo przeniósł spojrzenie na jej uda, nie zastanawiając się zbyt długo nad ukrytym znaczeniem, które mogło, ale wcale nie musiało, kryć się w jej słowach. Rzecz jasna za grosz było w tym wszystkim szacunku, jedynie oczywisty sarkazm, który nie opuszczał go nawet na krok. Nie ufał jej. Nie żeby ufał komukolwiek, ale w spojrzeniu i w słowach Sullivan kryło się coś, choć nie potrafił określić co dokładnie, powodującego że jej nie ufał w szczególności. — To już prędzej tęsknota — uzupełnił, przyglądając się przy tym uważnie jej twarzy z wysoka.

Przyglądał się jej ze zmarszczonymi brwiami, kiedy nuciła pod nosem kościelną pieśń i gadała coś ni to do siebie, ni do niego. Ale bynajmniej nie puszczał tych słów mimo uszu, nawet jeśli powstrzymał się chwilowo od reakcji. Lubił wykorzystywać drobne przewagi nad przeciwnikiem, a przecież tym była dla niego Freya Sullivan.

Dopiero jej irytacja nawiązaniem do rany okazała się być satysfakcjonująca.

— Poproś ładnie, to ci go poprawię. Z rozkoszą — wycedził powoli, sylaba po sylabie przeciągając te kilka słów i mrużąc oczy, ze spojrzeniem utkwionym w niewielkiej ranie na obojczyku kobiety. Smak i zapach krwi powróciły do niego silnym, jeszcze niezatartym od wczoraj wspomnieniem, a wraz z nimi jej głęboka czerwień barwiąca na kilka sekund cały świat Samuela. Teraz z zaczerwienieniem na skórze Freya wyglądała raczej tak, jakby spędziła przyjemną noc z kimś bardzo terytorialnym, a nie pożarła się na poważnie z innym zmiennym.

Patrząc tak na swoje dzieło nagle dotknęła go myśl, że na innych zmiennych rany goiły się jak na psie i tylko on chodził poobijany. Ale zdecydowanie bardziej żałował, że z tamtego ugryzienia pozostał jedynie marny strzępek będący średniej jakości pamiątką wątpliwego pochodzenia — choć nie był pewny jakie podłoże ma ten żal. Nigdy nie posądziłby siebie o sentymentalizm jeśli chodziło o ślady pozostawiane na swoich ofiarach, a już szczególnie na kobietach.

Usiadł wreszcie na krzywiźnie dachu, podpierając się szeroko rozstawionymi stopami i opierając łokcie na udach. Zmrużył oczy i spojrzał w dal. Czy tylko mu się wydawało, czy pogoda uległa subtelnej zmianie? Wiatr zatrzymał się zupełnie, a lepki skwar stał się nie do zniesienia; koszula lepiła mu się do pleców, oddychało się ciężej i to zdecydowanie nie z powodu uroczego, niespodziewanego towarzystwa, które stało się nagle zupełnie naturalne. Wręcz pożądane.

— Kłopoty w raju? Więc to nie były tylko głupie plotki. Dobrze wiedzieć. I to z samego źródła, człowiek głupieje od tego ciągłego pierdolenia, że już nie idzie odróżnić prawdy od zbyt wybujałej wyobraźni bab na targu — wypalił nagle, tonem pozornie obojętnym, zupełnie jakby mówił o pogodzie. Choć miał tylko mgliste pojęcie jakiegoś spięcia, o którym mówiło się tu i ówdzie wśród lokalnych plotkarzy, nie zamierzał się zdradzać ze swoją niewiedzą. Zawsze lepiej udawać, że wie się więcej niż w rzeczywistości, Freya sama pewnie chętnie stosowała tą taktykę. Mówiąc to, wciąż na nią nie patrzył tylko wiódł spojrzeniem po dachach, ulicach i obcych ludziach bez imion i twarzy, w ten sposób dając wyraz, że również nie uważa jej za zagrożenie. Nawet jeśli sam zamierzał za kilka sekund poruszyć temat ich walki i furii, w którą wpadła jako wilczyca. — Na przykład to. Słyszałaś? Ponoć Sullivan i Williams pożarli się na polanie. Niepojęte — rzucił i dopiero wtedy przeniósł ciężar spojrzenia w bok, ponownie na kobietę. Tym razem jednak wyraz jego twarzy odarty był z wcześniejszego przerysowanego zainteresowania jej ciałem. Uzupełnił bez emocji i to było stwierdzenie, a nie pytanie: — To stąd twoja furia. Muszę przyznać, że ci z nią do twarzy.

Nie zamierzał drążyć ani dociekać motywów. Freya sama potwierdziła plotki chodzące po tej jebanej dziurze na ziemi imieniem Norwood, a Samuel niczego więcej nie potrzebował.

Zaczęło padać. Świetnie. Samuel uniósł wzrok w stronę nieba; z początku leniwe, grube krople szybko zmieniły się w rzęsisty deszcz, a mimo to Freya nie wyglądała jakby gdziekolwiek się wybierała. Wręcz przeciwnie, wyciągnęła się na dachu i nagle zdał sobie sprawę, że jemu też nie przeszkadza ulewa. Mokra koszula przykleiła się do grzbietu, deszcz zmywał z niego pot i lepki upał wczesnego popołudnia.

Prychnął pod nosem, bo naprawdę potrafił sobie to wyobrazić. Miała w sobie coś takiego, że człowiek spodziewał się po niej kłamstwa. Chociaż Samuel brał pod uwagę możliwość, że tylko jemu Freya przywodzi takie skojarzenia, że tylko jemu zgrzyta coś w jej zachowaniu, że tylko on uważa jej inność za pociągającą, choć przecież irytowała go jej obecność. W jego ocenie zdecydowanie nie była normalna i nawet nie chodziło o wygrywanie palcami nieistniejących psalmów czy leżenie w deszczu.

— Ja już byłem w raju. To Norwood jest piekłem na ziemi. Więc tak, zdaje się, że jest nam pisane, skoro oboje tutaj siedzimy — mruknął zanim zdążył ugryźć się w język albo chociaż przelotnie zastanowić nad powodem, dla którego mówi takie rzeczy Sullivan. Miał nadzieję, że kobieta nie sięgnie głębiej niż pod oczywistą powierzchnię zgorzkniałego człowieka, któremu brakło alkoholu po ciężkim dniu pracy.

W tym wszystkim jednak nie starał się zrozumieć siebie ani tym bardziej nie starał się zrozumieć jej. Nie był pieprzonym terapeutą, żeby teraz dociekać co też mogło dobić wilczycę do tego stopnia, że leży w strugach deszczu na dachu z człowiekiem, który nią gardzi i którego z całą pewnością nie znosi. Poza tym nie obchodziły go żadne miasteczkowe awantury i rodzinne animozje. Był rozdrażniony i zmęczony od wielu miesięcy, a siedzenie na swoim ulubionym punkcie obserwacyjnym w strugach deszczu powodowało, że problemy się oddalały. Jej pytanie wyjątkowo ingerujące w strefę życia, do której nie zamierzał nikogo wpuszczać, Samuel puścił mimo uszu, zupełnie jakby nigdy nie padło. W końcu to nie była przyjacielska pogawędka. Mimo pozornego rozluźnienia, nie mógł opuścić gardy i zapomnieć z kim rozmawia.

Deszcz bębnił o dachy, wypełniając ciszę, aż w końcu to ona znów ją przerwała. Samuel uśmiechnął się pod nosem i po raz pierwszy tego dnia — a może od samego początku tej dziwnej znajomości — był to grymas szczery, pozbawiony intencji. W końcu nie powiedział wcale, że z nią wygląda najlepiej. Ale ta nadinterpretacja z jej strony pozwoliła chociaż częściowo zrozumieć ścieżkę jej myśli, a te zdawały się uciekać w bardzo ciekawym kierunku. Obserwował ją, dostrzegł więc moment, w którym odwróciła się twarzą w jego stronę i przyglądał się jej chwilę, zanim postanowił odpowiedzieć.

— Nigdy tak nie powiedziałem, Sullivan, nie schlebiaj sobie — odparł bezczelnie, odgarniając włosy lepiące się do czoła, żeby zatrzymać stróżki wody kapiące do oczu. — Ale jak już potrzebujesz filozoficznych porad to wzniosę się dla ciebie na wyżyny intelektualizmu: to oczywiste, że niektórzy są do niej stworzeni. Niszczą wszystko, czego się dotkną i biorą ze swojej drogi to, co chcą. Jak huragan — zatrzymał się na moment, a krótka pauza nosiła intencje następnych słów, jakie zamierzał wypowiedzieć. — I ty wyglądasz na taki.

Samuel nie rozróżniał ludzi na dobrych i złych. To wydawało się być zbyt naiwne, zbyt oczywiste, zbyt upraszczające złożoność ludzi, a przynajmniej tych, którzy z jakichś powodów go interesowali.

Zdecydowanie wolał dzielić ludzi na nudnych i intrygujących.

— Lepszego komplementu się nie spodziewaj — dodał z krzywym, pogardliwym uśmieszkiem, nie starając się nadawać jakiegoś pompatycznego znaczenia tej rozmowie. — Jesteś zła teraz? — zapytał jeszcze niespodziewanie, nachylając się w jej stronę i naruszając jej przestrzeń osobistą tym pytaniem tak samo, jak wcześniej zrobiła to ona pytaniem o blizny.

Jeśli liczył, że po czymś takim Freya postanowi podzielić się swoim postrzeganiem świata, to cóż, musiał się zawieść i obejść jedynie smakiem. Ale gdyby to było takie proste, jakaż byłaby w tym przyjemność?

— Powinnaś to docenić. Inni nie dostają nawet tyle — prychnął, nawet jeśli osobiście był zdania, że wcale nie powinna niczego doceniać, bo mówiąc to bynajmniej nie zamierzał sprawiać, że poczuje się lepiej. Że rozwieje jakiekolwiek wątpliwości. To była zwykła prostolinijność, którą Samuel sobie cenił, a która ulegała podejrzanemu zakrzywieniu w obecności Sullivan. Choć może nie powinien się dziwić, przecież po prostu uważał na każde wypowiadane w jej towarzystwie słowo.

Tamto krótkie pytanie było oczywistą pułapką. Zadał je tylko po to, żeby jej uświadomić, że mimo wzniosłych słów o mówieniu prawdy właśnie złapał ją na prostym kłamstwie, ale jej odpowiedź i reakcja jej ciała na moment zbiły go z pantałyku. Wypłukały z myśli wszelki ślad po logice i zdrowym rozsądku. Trochę napalona?

Tak, był tylko prostym w obsłudze samcem.

I tak, faktycznie zbliżał się pierdolony wrzesień, nie dało się ukryć.

Samuel wstrzymał powietrze w płucach i na ułamek sekundy przez jego umysł przebiegła myśl, że powinien wykorzystać okazję, bo następna może się już nigdy nie pojawić. Żeby sprawdzić jak smakuje. Żeby przekonać się na własnej skórze o tym, że to tylko zwykła dziewczyna ze zwykłej prowincji; żeby odrzeć ją z tej irytującej woalki tajemniczości i dziwactwa, która nie dawała mu spokoju z oczywistych względów. Żeby zrozumieć, że to nie jest coś, czego naprawdę pragnie, że to tylko zamiennik, zwykła nuda i tęsknota do prawdziwego życia, a nie wyłącznie prób przetrwania pod jakimś kamieniem. Im dłużej racjonalizował swoje pragnienie, tym głupsze się ono wydawało.

Bo czy zdawał sobie sprawę, że to tylko manewr świadomej swojego ciała kobiety? Prawdopodobnie tak, po chwili, kiedy już krew znów mogła dopływać mu do mózgu. Ale własne roztargnienie bynajmniej go nie zdeprymowało; zbyt dobrą miał o sobie opinię, żeby przejmować się własnym pożądaniem.

Poza tym to ona pomogła mu się z tego stanu wydostać. Zaśmiał się krótko, jak zwykle dźwiękiem przypominającym szczekanie psa.

— Jesteś chora — stwierdził, kręcąc jednocześnie głową, choć nie sprecyzował które słowo czy gest sprowokowały go do wydania takiego osądu. — Oczywiście, że nie umiem tańczyć — dodał, nie starając się zrozumieć jej zamysłu przy zadawaniu takiego pytania, podczas gdy oboje siedzieli w jedynie w akompaniamencie deszczu na dachu i to w pozycji, która z boku dla nieświadomych, biednych ludzi mogła wyglądać trochę tak, jakby zaraz mieli się na tym kościele pieprzyć.

A jeśli o to chodziło, nie zamierzał pozostawać jej dłużny ani pozwolić, żeby bawiła się sama, jego kosztem. Powiódł czujnym spojrzeniem za dłonią odgarniającą włosy lepiące się do twarzy, po obojczykach i sukience lepiącej się do ciała, aż wreszcie podniósł go i zatrzymał wprost na jej oczach. Nachylił się jeszcze tylko odrobinę — ułatwiła mu to zdecydowanie kiedy zaczęła się zbierać — ale tyle wystarczyło, żeby niemal dotknąć ustami jej policzka.

— Ale daj znać jak będziesz bardzo napalona, Sullivan, z tym mogę pomóc — mruknął, po czym leniwie się wyprostował, nie pozwalając żadnemu grymasowi zdradzić swoich prawdziwych emocji.

A było to zdecydowanie zbyt przyjemne jak na zwykłą grę, którą prowadzili przy każdym spotkaniu. Musiał znaleźć sobie jakąś kobietę i musiał zrobić to szybko, bo przedłużający post i zbliżające lunaria rzucały się na mózg i utrudniały funkcjonowanie.