Upały doskwierały nawet w takim miejscu, jak Braemar. Co z tego, że byli w środku lasu, skoro pogoda postanowiła pokazać, na co właściwie ją stać. A pogodę stać było na zdecydowanie wiele. Cait miała aktualnie dość mocno dosyć tego parszywego upału, znośnie było tylko nad ranem albo późnym wieczorem. Dlatego też postanowiła sobie zrobić trochę wolnego. Na razie nie była potrzebna w osadzie jako łowcza, a rodzice świetnie radzili sobie w karczmie. Zresztą w takich warunkach ciężko było robić cokolwiek, każdy wolał odpoczywać. Stąd też postanowiła udać się na ponowną wycieczkę do Norwood, a raczej pozwiedzać sobie okolice. Padło na jeziorko - nad zbiornikami wodnymi zawsze było spokojnie, a do tego chociaż powinno być trochę chłodniej. Tym razem nie zamierzała jednak wędrować po Norwood w swojej zwykłej postaci. Lis lepiej zareaguje na niebezpieczeństwo, a poza tym dawno już nie biegała jako lisek. Lubiła tę postać, była taka wolna i radosna. Futrzastej wersji niewiele potrzeba było do szczęścia, plama słońca, posiłek, a teraz po prostu ochłoda w jeziorku. Dlatego jako puchaty, rudy lisek wędrowała sobie brzegiem, tropiąc cokolwiek nawinęło się pod lisi nos. Nie była głodna, więc po prostu chodziło jej o drobny trening lisich umiejętności. W końcu jednak złapała zapach, który bardzo ją zaciekawił, więc bardzo chętnie za nim podążyła. Jeden kroczek, kolejny kroczek, niuch niuch niuch i w ten właśnie sposób obeszła całe jezioro, by finalnie znaleźć źródło interesującego zapachu.
Tym źródłem był lis. Lis jak lis, można by uznać, ale ten lis był zdecydowanie inny niż jakiekolwiek inne lisy, które w życiu widziała. Był po prostu większy i jakoś inaczej wyglądał. Cait przekrzywiła głowę, wpatrując się w drugiego lisa i zastanawiała się, co właściwie powinna teraz zrobić. W sumie uciekać nie było po co, atakować tym bardziej nie zamierzała, a może uda jej się pobawić z drugim zwierzakiem? W sumie była w całkiem zabawowym nastroju, jak często w lisiej postaci.
@Isabel O'Shi

Ludzka postać prędzej czy później męczyła. Obowiązki, obowiązki, obowiązki… och, pewnie, zrelaksować się też można było, ale jednak nic – dosłownie nic – na dłuższą metę niezbyt mogło się równać ze wskoczeniem w lisie futro i pognaniem gdzieś przed siebie, zostawiając tym samym za sobą wszelkie możliwe problemy.
  Sam na sam z naturą, nawet jeśli jej przedstawiciele niechętnie (a w zasadzie: wcale) obcowali ze zmiennymi. Och, cóż, nie, żeby miała jakąś szczególną potrzebę socjalizowania się z nie-zmiennym lisem czy innym wilkiem. Mogli dzielić zwierzęcą formę, jednakże, mimo wszystko, to nie było to.
  … wolność.
  W jakiś sposób łapy w końcu poniosły Isę w stronę jeziora. Może to obietnica chłodu płynącego znad wody, może chęć zmoczenia futra, choć na chwilę, sprawiły, iż lisica znalazła się właśnie tu. W miejscu, w którym w zasadzie nie przewidywała, że będzie. Ale skoro już tu trafiła? W porządku, nie widziała powodów, by natychmiast podkulać ogon pod siebie i zwiewać, gdzie pieprz rośnie.
  W pewnym momencie zorientowała się, iż nie jest tu jedynym lisem. Zastanawiające, zwłaszcza w świetle tego, jak zmienni działali na faunę. Prędzej by się spodziewała, iż „pobratymiec” się ulotni jak kamfora, żeby uniknąć niekomfortowego zbliżenia, jednakże…
  Coś tu chyba było nie tak.
  Zaczęła uważnie węszyć, starając się zwietrzyć woń, bez zmniejszania dystansu – póki co tylko tyle i aż tyle. Ot, wstępne badanie gruntu, zanim się przejdzie do jakichkolwiek innych czynności...

Zdecydowanie była w zabawowym nastroju, zdecydowanie chciała zaprzyjaźnić się z drugim lisem, ale i nie zamierzała lecieć w to wszystko na łeb i na szyję. Przede wszystkim ten lisek był inny. Bardzo inny i zdecydowanie większy niż ona sama. No ale może to dlatego, że Cait jakoś specjalnie wzrostem nie grzeszyła? Albo to był jakiś przerośnięty lis? Dłuższe i głębsze węszenie szybko ujawniło, że ten drugi lis pachniał jakoś inaczej. Nie jakoś super odmiennie, ale było tam coś, czego lisi nos druidki zdecydowanie nie rozpoznawał.
Usiadła sobie w pewnej odległości od niespodziewanego towarzysza i zaczęła uważnie patrzyć. Przekrzywiła też ciekawsko łepek, jednak chwilowo wolała wstrzymać się przed dalszymi krokami. A przynajmniej przez pierwszą chwilę, bo jednak czego by nie powiedzieć, była w radosnym nastroju i rozpierała ją po prostu energia. Szybko więc zerwała się na łapki i zrobiła pierwsze podejście do jeziorka. Woda pachniała zdecydowanie dobrze. I najprawdopodobniej powinna być chłodna, skoro znajdowała się w lesie.
Podeszła więc do wody i ciekawsko pacnęła ją łapką, wywołując deszcz kropel, z których kilka trafiły ją prosto w nos. Psiknęła z wyrzutem, odsuwając się, choć przecież doskonale wiedziała, że to jej wina. Patrząc na to z boku, nikt by nie powiedział, że jest stateczną, dorosłą druidką... Wycofała się na poprzednie miejsce, jednak zrobiła z dwa kroczki w stronę drugiego liska i ponownie usiadła, przyglądając mu się. Wcale nie była groźna, nie pokazywała kłów i nawet zachęcała do zaprzyjaźnienia się.

W przeciwieństwie do Cait, lisica nie pozostawała w aż tak zabawowym nastroju, pochodząc do nieznajomego lisa z dużą dozą nieufności. Coś zdecydowanie było nie tak: zwykły lis by się zmył jak niepyszny, okolicznych zmiennych – jakkolwiek by nie patrzeć – kojarzyła, a ten tutaj…
  Hm, przynajmniej nie wydawał się być wrogo nastawiony, to przemawiało na jego korzyść.
Sama również usiadła, nie planując jeszcze się oddalać – bliskość wody działała całkiem kojąco. Czas bezruchu poświęciła obserwacji i analizie sytuacji, w jakiej się znalazła.
  Wstać i odejść – brzmiało najprościej, ale też tym samym pozbawiłaby się możliwości zanurzenia w błękitnej toni, choć na chwilę. A tak się jakoś złożyło, że miała na to coraz większą ochotę; aż przestąpiła nieznacznie z łapy na łapę, gdy nieznajomy lis sam podszedł do jeziora.
  Hm… chyba coś to-to za małe, jak na zmiennego.
  Ale wydawało się być jednocześnie całkiem nieszkodliwe – a przynajmniej taki wniosek wypływał z dotychczasowej obserwacji.
  Ostatecznie zdecydowała się poderwać swój kuper z ziemi, by podejść do niespodziewanego towarzysza (?) po łuku. Ostrożnie, krok za krokiem, węsząc przy tym intensywnie, już zawczasu badając dokładnie woń, jaką ze sobą przyniósł
  Inna niż ta, jaką do tej pory znała. Ki cholera…?
  Obwąchała ostrożnie okolice lisiego pyska. Szyję. A potem nosek skierował się w dół, w stronę strategicznego dla psowatych miejsca, jeśli chodziło o obwąchiwanie i tym samym zapoznawanie się z drugim przedstawicielem gatunku.

Cait była bardzo nieszkodliwa. A mimo rozmiarów dorosłego, zwykłego lisa, była przy tym tak zabawowa, jak lisie dziecko. Cóż, bądź co bądź jednak nie była zmienną, więc jej zachowanie bardzo odbiegało od zachowania normalnych lisów. Była po prostu druidką zamkniętą w ciele lisa, na własne życzenie tak na marginesie. Tyle, że cały czas zastanawiała się, czemu ten drugi lis jest taki... duży. Taki bardzo duży. Zapach też był nie do zidentyfikowania, ale w zasadzie ogólnie zapachów było wiele, uznała więc, że te nakładają się po prostu na siebie.
Cóż, najwyraźniej duży lis wcale nie był pozytywnie nastawiony do jej osoby. No trudno, nie można mieć wszystkiego. Zresztą to, że ona miała ochotę na zapoznanie się, nie oznaczało z automatu, że drugie stworzenie miało podobne chęci. Ale też i nie miała najmniejszej ochoty na opuszczenie jeziorka. Jeziorko było przyjemne, chłodziło, a krystalicznie czysta woda zachęcałaby do kąpieli, gdyby nie była zimna. Druidka wyciągnęła się i już zamierzała znaleźć sobie inne miejsce, gdy jednak drugi lisek podszedł do niej. Na obwąchanie pyska zrewanżowała się dokładnie tym samym, to raczej było normalne. Lis pachniał całkiem przyjemnie, choć spodziewała się innych zapachów. Nie zastanawiała się nad tym dłużej, na chwilkę tylko pchając swój pyszczek w futro drugiego liska.
Za to kolejny punkt wąchania wywołał zaskoczony pisk Cait. W pierwszym odruchu miała zamiar się odsunąć i zwyczajnie ewakuować gdzieś, ale potem stwierdziła, że w końcu jest łowcą. A łowcę powinna cechować odwaga, więc... powtórzyła gest drugiego lisa, jednocześnie próbując lekko ogonem się zasłonić. No bo to jednak było krępujące!

Zaskoczony pisk skonfundował lisicę, przez co na chwilę oderwała nos od miejsca swojego zainteresowania i łypnęła na tego dziwnego nie-zmiennego. Chyba że jednak zmienny? Niektórych natura nie obdarzyła i po przemianie okazywali się być mniejszymi od swych pobratymców, ale ten zapach… Nie no, zmienny raczej by nie „wygłaszał” czegoś na kształt protestu przy próbie zapoznania się jak należy.
  Nie zmienny, nie prawdziwy lis. Zatem co, magia jakaś?
  Magia…
  Czy było to możliwe? Och, cóż, nie planowała rzucać się prosto w objęcia nieznanej lisicy, więc jak na razie odłożyła to na bok, zajmując się ponownym obwąchiwaniem tylnej części ciała, skoro, najwyraźniej, doszło do tego, że i jej zadek został poddany takowym „oględzinom”. Opuszczany ogon stanowił jednak pewną przeszkodę, a tak być nie mogło – stąd też wepchnęła pysk nieco głębiej, żeby móc w pełni doświadczyć wszelkich aromatów. Jak na lisa przystało.
  Nie miało to trwać długo – i nie trwało. Po dobrej chwili uznała, iż tego wystarczy, więc odtruchtała na parę kroków w bok, żeby zawrócić – niemalże tanecznie – i trącić lisa swoim barkiem o bark. I znów – parę kroków oddalenia, obrócenie się. Spojrzenie – dość wyczekujące – w stronę niespodziewanego towarzysza – towarzyszki – tejże wyprawy.
  Chyba to było zaproszenie do czegoś więcej…
  Woda jeziora moczyła łapy Is. Może chodziło o przebieżkę wzdłuż brzegu? Choć nie do końca brzegu – prędzej po największej płyciźnie.

Caitria widziała coraz więcej minusów w natykaniu się w lisiej postaci na inne istoty. Ale z drugiej strony jeszcze żaden napotkany czy to lis czy inny zwierzak nie pchał jej nosa w tyłek! W tym momencie Cait zaczęła zdecydowanie panikować i odskoczyła od drugiego lisa, siadając zadkiem na piasku tuż przy wodzie i łypiąc na drugiego lisa nieufnie. Zastanawiała się, co właściwie powinna teraz zrobić. Nawarczeć na niego? Uciec? Zignorować? Na pewno zamierzała wyrzucić to wspomnienie z umysłu i nigdy, przenigdy do tego nie wracać.
Tyle, że lis znowu ją zaskoczył. Trącanie barkiem ewidentnie zapraszało do zabawy, albo chociażby do wspólnej przebieżki. Cait miała tylko nadzieję, że to nie była próba namówienia jej, żeby po prostu podniosła tyłek, dlatego też podniosła się i ostrożnie podeszła do drugiego lisa. Machnęła nieufnie ogonem, a potem po prostu lekkim truchtem ruszyła płycizną jeziorka. Woda bardzo miło chłodziła łapki, więc i druidka zaczęła się rozluźniać i uspokajać. Na pewno jednak 5 razy się zastanowi następnym razem, zanim podbiegnie do innego zwierzaka w lisiej postaci. To już bezpieczniej było po prostu przychodzić we własnej postaci.
W pewnym momencie jednak zainteresowała ją jakaś mała rybka, która podpłynęła nieco za blisko brzegu. Podsunęła do niej pyszczek, węsząc intensywnie i zaczęła strącać ją bardziej w głąb z tej niewielkiej mielizny. Nie zamierzała przecież pozwolić, by rybka zginęła przez swoją ciekawość.

Odskoczenie spotkało się z całkowitym niezrozumieniem, doskonale widocznym w ślepiach lisicy. Ale że… co, jak, dlaczego? Przecież to całkiem normalna, zwyczajowa czynność na powitanie! Wąchało się tak znanych i nieznanych, choć tych drugich głównie po to, żeby się z nimi zaznajomić. A tu jakoś tak…
  … dziwnie. Nabrała całkowitej pewności, że nie miała do czynienia ze zmiennym, bo to, że był to prawdziwy lis, już wykluczyła. A to ciekawe, nie ma co. Może powinna się przemienić, żeby zamienić parę słów? Czy jednak bezpieczniej pozostać w tej formie – jako zwierzak chyba nie rzuci żadnej szemranej klątwy? Chyba, nie znała wszak pełni możliwości. Coś słyszała, jakieś plotki, opowieści, bajki na dobranoc. Ale ile w nich prawdy, a ile zwykłego zmyślania, przesądów, to pojęcia zielonego nie miała. Może z biegiem czasu odsieje wszystkie ziarna od plew, ale póki co – była bardzo, bardzo od tego daleka.
  Weszła głębiej do wody, rozchlapując ją nieco na boki, gdy tak poruszała się truchtem. Zastrzygła uszami, zatrzymała się, gdy dostrzegła, że towarzyszka skupiła się na czymś zgoła innym. No nie, tak to raczej nie mogło być. Stąd też pohopsała – dosłownie – w stronę drugiego liska, o wiele bardziej rozchlapując wodę niż do tej pory. Gdy dotarła, ponownie trąciła o bark, wyraźnie zaczepiając, i wykonała parę susów w głąb jeziorka.

Patrząc po minie wielkiego lisiego towarzysza, Cait chyba zrobiła coś źle. Nie była jednak pewna, co konkretnie było nie tak, więc wolała się już tym nie przejmować. Ważne, że ten nie próbował jej atakować ani zrobić krzywdy. O reszcie mogła po prostu zapomnieć, teraz za to bardziej interesowała ją radosna przebieżka wokół jeziorka.
Rzucanie klątw? To ostatnia rzecz, jaką miała w głowie. To nie to, że by nie umiała, bo pewnie jakby się uprzeć, to by zdołała coś wymyślić, ale... po co? Gdyby miała przeklinać każdego napotkanego, to dosyć szybko zabrakłoby normalnych osób, czyż nie? Gdyby Is zdecydowała się odmienić i zamienić kilka słów z dziewczyną, bardzo szybko udałoby się sprostować pewne kwestie. A tak? Zostawały tylko próby dotarcia się dwóch lisków, z których jeden nie miał zielonego pojęcia, że nie ma do czynienia ze zwyczajnym lisem. Bo i jak miała się domyślić, że to zmienny? Jak dotąd poznała jedynie wilki, a przynajmniej tak właśnie sądziła.
Chlupot wody sprawił, że podniosła łeb, akurat w momencie, gdy drugi lis dohopsał do niej i trącił ją barkiem. Zaśmiała się po lisiemu i podchwyciła zabawę, bo przecież tak to wyglądało. Sama podbiegła do lisicy, trąciła ją barkiem i odskoczyła kawałek, nie przejmując się faktem, że pluskająca woda zaczyna moczyć jej futerko.

Chwilowo na razie nie planowała przemiany - jeszcze - koncentrując się na tu i teraz. Na tej dzikiej rozkoszy płynącej z przebywania w lisiej formie, co pozwalało odbierać świat w zupełnie inny sposób. Jakoś tak... mogła chłonąć więcej. Oczywiście nie gardziła ludzką formą; w niej przecież mogła zrobić wiele rzeczy, na które nie pozwalała ta druga. Cóż, obie miały swoje plusy i minusy, wzajemnie się uzupełniały - choć też kłamstwem byłoby stwierdzenie, iż nigdy, przenigdy nie fantazjowała i faktycznym życiu jako lis. Wydawało się to prostsze - żadnych podatków, konieczności załatwiania różnych spraw i tak dalej, i tak dalej. W zamian? Przetrwaj lub zgiń; brutalne prawo głuszy.
Póki co jednak nie kwapiła się do wykonania tak drastycznego kroku - co było dziką fantazją, taką przeważnie pozostawało, nigdy nie zrealizowaną. Podobnie jak te o supermocach typu niewidzialność czy też czytanie w myślach. Ot, "co by było, gdyby..."; luźne rozważania w losowych chwilach rozproszenia czy zwykłej zadumy.
Zresztą, teraz i tak nie fantazjowała, zajmując się zabawą z mniejszym od siebie lisem. Woda mocząca futro, słońce, towarzystwo - w sumie czego chcieć więcej? Stąd też rozdziawiła paszczę, poniekąd się w ten sposób uśmiechając. Widząc, że lisica najwyraźniej podłapała zabawę, zaczęła po prostu biec, rozchlapując wodę na wszystkie strony.
Tylko czy zrozumie i za nią pobiegnie...?

Caitrii coraz bardziej zbierało się na zabawy. Bieganie z drugim lisem, choć bardzo miłe, przestawało jej wystarczyć. No bo ileż można tak biegać bez celu? Choć trzeba było przyznać, że ogólnie biegi na czterech łapkach były bardziej niż tylko przyjemne. Dostrzegła przy okazji swojego krogulca, który zapikował radośnie nad jeziorkiem tylko po to, by po chwili z triumfalnym skrzekiem wyskoczyć z wody z rybą w pazurkach. Oczywiście nie był wredny i zapolował na ryby po drugiej stronie jeziora, jednak obydwa liski mogły go swobodnie obejrzeć.
A skoro radosny bieg na chwilę przerwał krogulec, druidka mogła wykorzystać ten fakt. W jednym susie znalazła się tuż przy swoim towarzyszu i korzystając z zaskoczenia trąciła drugiego lisa całą sobą, tylko i wyłącznie po to, by cały skąpał się w wodzie. Zaraz oczywiście też odskoczyła, chichocząc radośnie i krążąc po brzegu, rzecz jasna tylko i wyłącznie po to, by jej samej nie spotkał taki los. Przysiadła sobie nawet na zadzie, obserwując uważnie towarzysza, by móc dostrzec, czy czasem nie zechce się odegrać. Ona by tak zrobiła na jego miejscu, ale czy działało to w drugą stronę? Pewna oczywiście być nie mogła, ale za to mogła zakryć pyszczek łapką i udawać, że wewnętrznie nie śmieje się z całej tej sytuacji.

Zatrzymała się na krótką chwilę, gdy usłyszała krogulcowy skrzek. Zastrzygła uszami i zaciekawiona jęła węszyć, tracąc przy tym czujność; być może się nie spodziewała, że towarzyszka postanowi poprzeszkadzać w oglądaniu ptaszka, co się tu wybrał na łowy i tym samym spłatać psikusa. Ani się obejrzała, a już znalazła się cała w wodzie! Tego się nie spodziewała… Kąpiel jak kąpiel, sama ją stosowała, ale tu i teraz zanurzyła się całkiem, aż po koniuszki uszu! Wynurzyła się prychając; nie wyglądała jednak na złą. Zamiast tego – otrzepała się, posyłając w powietrze tyle wody z własnego futra, na ile się dało i najwyraźniej uznała, że dość już całej tej zabawy, bowiem skierowała się ku brzegowi. Tyle że na lądzie nie stanęły lisie łapy, a już ludzkie stopy, należące do średniego wzrostu kobiety. Rudej. Szczupłej.
  Nagiej, jak ją natura stworzyła.
  - Jakoś ciebie nie kojarzę – rzuciła lekkim tonem pod adresem towarzyszki, przeciągając się leniwie i wystawiając piegowatą twarz w stronę słońca; krople wody osiadłe na jej ciele zalśniły. Zdawała się nie robić dosłownie niczego z własnego negliżu, który zwykle krępował zwyczajnych ludzi. Niemniej miała lisa za skórą; jej świat rządził się nieco odmiennymi zasadami niż powszechnie obowiązującymi w tym należącym do „mugolaków” – dlaczego więc miałaby się przejmować…?