Upały doskwierały nawet w takim miejscu, jak Braemar. Co z tego, że byli w środku lasu, skoro pogoda postanowiła pokazać, na co właściwie ją stać. A pogodę stać było na zdecydowanie wiele. Cait miała aktualnie dość mocno dosyć tego parszywego upału, znośnie było tylko nad ranem albo późnym wieczorem. Dlatego też postanowiła sobie zrobić trochę wolnego. Na razie nie była potrzebna w osadzie jako łowcza, a rodzice świetnie radzili sobie w karczmie. Zresztą w takich warunkach ciężko było robić cokolwiek, każdy wolał odpoczywać. Stąd też postanowiła udać się na ponowną wycieczkę do Norwood, a raczej pozwiedzać sobie okolice. Padło na jeziorko - nad zbiornikami wodnymi zawsze było spokojnie, a do tego chociaż powinno być trochę chłodniej. Tym razem nie zamierzała jednak wędrować po Norwood w swojej zwykłej postaci. Lis lepiej zareaguje na niebezpieczeństwo, a poza tym dawno już nie biegała jako lisek. Lubiła tę postać, była taka wolna i radosna. Futrzastej wersji niewiele potrzeba było do szczęścia, plama słońca, posiłek, a teraz po prostu ochłoda w jeziorku. Dlatego jako puchaty, rudy lisek wędrowała sobie brzegiem, tropiąc cokolwiek nawinęło się pod lisi nos. Nie była głodna, więc po prostu chodziło jej o drobny trening lisich umiejętności. W końcu jednak złapała zapach, który bardzo ją zaciekawił, więc bardzo chętnie za nim podążyła. Jeden kroczek, kolejny kroczek, niuch niuch niuch i w ten właśnie sposób obeszła całe jezioro, by finalnie znaleźć źródło interesującego zapachu. Tym źródłem był lis. Lis jak lis, można by uznać, ale ten lis był zdecydowanie inny niż jakiekolwiek inne lisy, które w życiu widziała. Był po prostu większy i jakoś inaczej wyglądał. Cait przekrzywiła głowę, wpatrując się w drugiego lisa i zastanawiała się, co właściwie powinna teraz zrobić. W sumie uciekać nie było po co, atakować tym bardziej nie zamierzała, a może uda jej się pobawić z drugim zwierzakiem? W sumie była w całkiem zabawowym nastroju, jak często w lisiej postaci. @Isabel O'Shi
Gdyby nie była w lisiej postaci, zapewne zaczęłaby radośnie chichotać. Kompletnie mokry lis był naprawdę zabawnym widokiem, jak chyba każde futrzaste stworzonko, które oblać wodą. Co było ciekawe, to fakt, że w ogóle nie wydawał się być wkurzony na Cait. Ale to pewnie mogły być tylko pozory, chociaż chłodna kąpiel nie brzmiała w ogóle źle. Za to kolejne wydarzenie... Cait wytrzeszczyła oczy, gdy lis jakby nigdy nic otrzepał się, a potem... po prostu przybrał postać kobiety. Nagiej kobiety. Druidka nie miała pojęcia, gdzie właściwie podziać oczka. Raz, że nagość była trochę krępująca, dwa, że nie przypuszczała, że wpadła w ogóle na zmienną. Przecież to był lis, aczkolwiek trochę dziwny... Z odruchu trochę podkuliła ogon pod siebie, by w końcu niepewnie wycofać się kawałek dalej i z bardzo dużym wahaniem wrócić do ludzkiej postaci. Główną różnicą był jednak fakt, że druidka miała na sobie tunikę i spodnie, aktualnie mokre od wody. - Nieczęsto przychodzę tu jako lis... - przyznała niepewnie, z bardzo charakterystycznym akcentem druidów z Braemar. Zawstydzona starała się niezbyt zerkać na nagą kobietę, bo chyba ją też powinno to krępować? No chyba jednak nie, ale Cait zdecydowanie nie wiedziała, w jaki sposób ma reagować. Nurtowało ją tak przy okazji, że kobieta jest bez ubrań - czyżby rozebrała się do przemiany? Ale... po co? Przecież gdyby musiała zmienić się przy ludziach, nie byłoby wygodniej od razu mieć na sobie odzież?
Lisica, wróć, kobieta, nie wydawała się być skrępowaną własną nagością w najmniejszy chociażby sposób. Wyglądało, że była ona tak naturalna jak oddychanie, toteż reakcja mniejszego liska została przyjęta z pewnym zdziwieniem. No jak to tak, co to za wycofywanie się, niczym skarcony szczeniak? To wyglądało co najmniej podejrzanie! Ale i też wyjaśniło się zaraz, skąd taka podejrzana reakcja. Też kobieta. W ubraniu. Mówiąca ze skądinąd znanym akcentem, choć zdecydowanie nie miała okazji słyszeć go wiele razy. Niemniej, tyle wystarczyło, żeby zrozumieć. - To wy możecie przemieniać się w ubraniach? - wypaliła ze zdumieniem, nieszczególnie przejmując się konwenansami. Te mogły poczekać, aż pierwsze zdziwienie przeminie, ustępując miejsca rozsądkowi - Ale... jak. To znaczy wiem, że macie magię, niemniej przemiana w ubraniach... - potrząsnęła lekko głową. nadal nie bardzo mogąc w to uwierzyć. Taka opcja wszak ułatwiałaby naprawdę wiele spraw. Żadnego zdejmowania ubrań przed przemianą. Żadnego powrotu do ludzkiej formy z odzieniem pod ręką. Żadnej konieczności taszczenia ze sobą rzeczy w pysku, jeśli z góry się wiedziało, że będą potrzebne w konkretnym miejscu, do którego się właśnie zmierza. Żadnego kłopotliwego przeczekiwania w krzakach, żeby nie zdradzić istnienia zmiennokształtnych ludziom. Wszak mogli być nieszczególnie wyrozumiali wobec takiego odkrycia. A to cwane te druty! Też tak chciała...
Tak naprawdę tylko kultura powstrzymała Cait przed zadaniem pytania w kwestii odzieży nieznajomej kobiety. Chyba nie wypadało zapytać bez pardonu "gdzie masz ciuchy?". Ale nie zmieniało to faktu, że zmienna ją z tym ubiegła i Cait nie miała innego wyjścia, jak cicho się zaśmiać. - Chciałam spytać o to samo Ciebie. Tak, my zmieniamy się w ubraniach. A wy nie? - zmarszczyła lekko nosek, zastanawiając się, dlaczego właściwie tak jest. No bo tu zmiana, tam zmiana, chyba nie różnili się aż tak bardzo? Chyba, że wszystko rozbijało się o to, że u druidów ta zdolność raz, że była rzadka, a dwa, że była darem od bogów. Nie była jednak pewna, jak właściwie to działa u zmiennych, bo i skąd miałaby to wiedzieć? Jakoś przez te wszystkie przemyślenia przestała się tak krępować i w miarę przestała też zwracać uwagę na nagość zmiennej. Przeczesała palcami włosy, zastanawiając się, co teraz należałoby zrobić. - To w takim razie w jaki sposób się potem ubieracie? W sensie... Bywają różne sytuacje i co, jeśli musicie się nagle przemienić? Rozbieracie się czy co się dzieje z waszymi ubraniami? - w głosie Cait brzmiało niewinne zaciekawienie, pomieszane jednak z lekką troską. No bo to chyba było trochę niewygodne, tak cały czas się rozbierać. A potem skąd właściwie mieli wziąć swoje ubrania na zmianę? Ona nigdy nie musiała się tym martwić, może czasem tylko ubrania trochę się gniotły, ale kto by się tam przejmował takimi drobiazgami.
… no i co tu było takiego zabawnego? Isabel nie miała najmniejszego pojęcia; aż przekrzywiła lekko głowę, przyglądając się druidce. Najwyraźniej była zbita z tropu. - No… jak widać, nie – odparła. Gdyby mogła, to zapewne tak właśnie by robiła, czyli zmieniała się w ubraniu. To naprawdę upraszczałoby wiele spraw, ale cóż – najwyraźniej wtedy byłoby zbyt prosto, a jak raczej powszechnie wiadomo, życie po prostu nie mogło być proste. Nie i już, koniec, kropka, czy tego się sobie życzyło czy nie. - Um… latamy bez ubrań? – zasugerowała uprzejmym tonem. Tak, tak to z grubsza musiało właśnie wyglądać, zwłaszcza że lisica sama teraz była ich w pełni pozbawiona i nie wyglądało na to, żeby się tym przejmowała. - Musimy je ściągać albo ulegną zniszczeniu – wyjaśniła rzecz oczywistą, przynajmniej dla niej samej, rzecz jasna. Chyba trochę trudno oczekiwać, żeby inni dokładnie zdawali sobie sprawę z tego, jak to w rzeczywistości wygląda. - Tak więc, jeśli wracamy do ludzkiej postaci, to albo w pobliżu ubrań albo właśnie tak jak ja teraz – wzruszyła ramionami – Ewentualnie można zawsze je nieść w pysku, ale nie jest to najwygodniejsza opcja – stwierdziła jeszcze. No tak, jak się szło pobiegać po lesie, to raczej nie zakładało się, iż ludzka odzież będzie potrzebna, wręcz przeciwnie. - Jak wy to w ogóle robicie, że przemieniacie się w ubraniach?
Na usta cisnęło się jedno konkretne pytanie - "dlaczego?". Miała jednak wrażenie, że nawet jeśli kobieta znała odpowiedź na to pytanie, to marne szanse były, by jej na nie odpowiedziała. Ciekawość Cait była jednak kompletnie niezaspokojona i było bardziej niż pewnym, że prędzej czy później zapyta o to. Zapewne może niekoniecznie swoją lisią towarzyszkę, ale ktoś na pewno usłyszy takie pytanie. Na kogo natomiast padnie, było jak na razie wielką tajemnicą. - Ale... to musi być strasznie niewygodne! - wykrzyknęła ze zdumieniem. No bo jak można było pokarać zmiennych taką utratą ubrań? - I... wszyscy zmienni tak mają? No bo Ty zmieniasz się w lisa, ale poznałam też zmieniających się w wilki. Oni też tak mają? - spytała z dziecięcą ciekawością. Nie miała na celu urażenia czy obrażenia kobiety, po prostu próbowała zrozumieć, jak to działa i czy tak samo działa u wszystkich. - To... magia. - nie miała innego wyjaśnienia na to, co potrafiła. - To stosunkowo rzadki dar od bogów, niewielu druidów potrafi zmieniać się w zwierzę. Ale ci, którzy potrafią, zawsze zmieniają się razem z ubraniami. Znaczy jeśli przemienimy się rozebrani, to nie będziemy ich mieli, ale tak normalnie to jak najbardziej. - wyjaśniła, może trochę mało logicznie, ale jak miała wyjaśnić cały ten proces zmiany? Po prostu potrafiła to zrobić i już. - Jestem Cait. - dodała po chwili, uznając, że chyba wypadałoby przedstawić się nagiej kobiecie.
Wzruszyła lekko ramionami. Niewygodne? Owszem, Ameryki tym nie odkryła. Szczegół, że w rzeczonej Ameryce nawet się znajdowały. Ale co zrobić? Pozostawało jedynie przywyknąć, tak samo jak i poprzednie pokolenia. Wyssała to z mlekiem matki. A potem się dziwić, że szeryf dostaje coś podejrzanie dużo zgłoszeń dotyczących golasów, co paradują ulicami Norwood… - Nooo… wszyscy – potwierdziła oczywistą oczywistość – Lisy, wilki, kojoty… długo by wymieniać – dodała jeszcze, nieświadomie podając druidce pewną informację. Mianowicie: zmiennych było o wiele, wiele więcej. A że w okolicy dało się spotkać jedynie trzy możliwe opcje, to już inna sprawa; sam świat jednak obfitował w swego rodzaju różnorodność. Właściwie, to byłoby fascynujące: spotkać, dajmy na to, jakiegoś kotowatego. Ot, odmiana od psowatych, może nawet inna – zmienna – kultura… - Och, czyli nie każdy z was tak może się przemienić? – zdziwiła się nieco. Magia jak magia, wydawałoby się, że to kwestia nauczenia się paru formułek i gestów i gotowe. A tu jednak nie do końca tak to działało? - A kogoś innego też możecie przemieniać? Na przykład… w żabę? – spytała z ciekawością. Skąd jej się w ogóle pewnie wzięła żaba? Zapewne od bajeczek, w których zła wiedźma postępowała dokładnie w taki sposób. A potem trzeba było dać żabie buzi, by przemieniła się w księcia… - Isabel – odparła z lekkim uśmiechem, po czym kurtuazyjnie dodała – Miło mi ciebie poznać.
Indeks
